Καθαρή Δευτέρα με χαρταετό από κάνναβη

Οι καλύτεροι χαρταετοί είναι από ύφασμα !

Πριν λίγες δεκαετίες όλα τα παιδιά ήξεραν και έφτιαχναν χαρταετό από καλάμι, κόλλες χαρτί, αλευρόκολα, σχοινί από κάνναβη, και πάνινη ουρά από κουρέλια. Και τον πετούσαν από Γενάρη έως  Μάη!, εκμεταλλευόμενοι το  αεράκι της Άνοιξης…

Οι χαρταετοί αυτοί ήταν έργα τέχνης!. Είχαν διάφορα σχέδια: ήλιος, αράχνη, δίκολο, τρίκολο, εξάκολο. Μπορούσαν να πετάξουν ακόμα και με λιγοστό αεράκι, ακόμα και με μισό μποφόρ. Είχαν ένα εξαίρετο πέταγμα, λύγιζαν και λικνίζονταν σαν να ήταν ζωντανοί. Τους άφηναν να πετούν δεμένους σε ένα σημείο, και τους μάζευαν μετά από ώρες ή και την άλλη μέρα!

[Από το blog του κ. Αντωνόπουλου]

Με την εξέλιξη ήρθαν οι βιομηχανοποιημένοι ‘χαρταετοί’, από ξύλα πηχάκια, και πλαστικό ‘χαρτί’, και πλαστικό σχοινί, κλπ.   Και τους πετούν πλέον  μ ό ν ο   κ ά θ ε  Κ α θ α ρ ή    Δ ε υ τ έ ρ α !  Ένα τελείως ανεξήγητο έθιμο. Αν μια χρονιά βρέχει ή δεν φυσά, τότε πρέπει να περιμένεις την επόμενη χρονιά να πετάξεις χαρταετό.

Αλλά ο χαρταετός είναι ένα αρχαίο καθημερινό παιχνίδι, το οποίο πάντα ενθουσιάζει όλες τις ηλικίες, ιδίως τα μικρά παιδιά. Μας διδάσκει να αγαπάμε τη φύση, και κυρίως να εκμεταλλευόμαστε την δωρεάν ενέργειά της,  τον άνεμο, τον θεό Αίολο!…

Αλλά πώς ήταν οι αρχαίοι χαρταετοί?  Πλαστικό δεν είχαν διότι δεν υπήρχε τότε. Αλλάούτε και χαρτί είχαν, διότι δεν υπήρχε το χαρτί. Πώς ήταν λοιπόν;

Ήταν από καλάμια και πανί, ένα ελαφρύ ύφασμα, βαμβακερό ή λινό ή μεταξωτό, που το έραβαν γύρω -γύρω. Οι αετοί αυτοί μπορούσαν και πετούσαν ακόμα και με βροχή, ενώ ο χάρτινος δεν μπορεί, βαραίνει ή σκίζεται.

Έτσι σίγουρα ήταν και ο χαρταετός του Φραγκλίνου, όταν πειραματιζόταν με το αλεξικέραυνο.  Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν πετάμε αητό υπό βροχή.

Πώς να φτιάξεις έναν πάνινο αετό, ένα πάνινο αστέρι

Βρίσκεις ένα μεγάλο ευθύ καλάμι ξεραμένο, κιτρινωπό, μήκος 90-120 εκατοστά, το κόβεις στα 3 κατά μήκος, και δένεις τα 3 καλάμια μεταξύ τους στο κέντρο και στην περίμετρο σε σχήμα εξάγωνο. Παίρνεις ένα παλιό λεπτό σεντόνι, ή ένα ύφασμα λεπτό, βαμβακερό, λινό, μεταξωτό ή και πολυεστερικό, και το ράβεις στην περίμετρο του αετού. Για πιο γρήγορα χρησιμοποιείς μικρό συρραπτικό.    Αυτό ήταν! Βάζεις ζύγια και ουρά, βάζεις και κρόσια -αν θέλεις-, και περιμένεις το αεράκι. Αυτός ο αητός διατηρείται για πολλά χρόνια, π ε τ ά ε ι   α κ ό μ α   κ α ι    μ ε   β ρ ο χ ή . Ακόμα κι αν πέσει στη θάλασσα μπορεί να ξανασηκωθεί και να ξαναπετάξει!. Μπορεί να πειραματιστεί ο καθένας να φτιάξει μόνος του έναν χάρτινο ή πάνινο αητό, αλλά θα είναι τυχερός να παρατηρήσει πώς τον φτιάχνει ένας έμπειρος. Η τέχνη αυτή παραδίδεται από τον έναν στον άλλο πολλούς αιώνες…  Όποιος την γνωρίζει οφείλει να την διδάξει και σε άλλους…

Πτυσσόμενος  χειροποίητος   πανινο-αετός!

Μια παραλλαγή της ανωτέρω ιδέας είναι ένας πτυσσόμενος αετός, όπου τα καλάμια του αποσυνδέονται και μπαίνουν στην μακρόστενη θήκη τυλιγμένα με το πανί, την ουρά, το σχοινί. Τον αητό αυτό τον  έχεις εύκαιρο στο αμάξι σου για να τον πετάς κάθε που βρίσκεσαι στη φύση.  Αντί για ραμμένο πανί, έχει θήκες στις 6 άκρες για να μπαίνουν τα καλάμια. Μπορείς να έχεις και 1-2 ανταλλακτικά καλάμια, αν σπάσει ένα.  Υπάρχουν ήδη τέτοιοι αετοί στο εμπόριο, αλλά είναι ολόκληροι από πλαστικό, και δεν μπορούν να έχουν την ομορφιά του χειροποίητου, ούτε το πέταγμά του.

Μια καινοτόμος ιδέα είναι να φτιαχτεί μια βιοτεχνία που να κατασκευάζει χειροποίητους παραδοσιακούς, αλλά και πτυσσόμενους,  υφασμάτινους αετούς πάνω σε σκελετό από καλάμι. Χωρίς καθόλου πλαστικό, ούτε καν σκοινί πλαστικό! Θα πουλήσει χιλιάδες αετούς, αρκεί να τους πείσει πως μπορούν να τους πετούν όλο το χρόνο όταν βρίσκονται στη φύση, και μακριά από καλώδια.