Ενημέρωση: η δίκη αναβλήθηκε για άλλη μια φορά
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ασθενείς Υπέρ της Χρήσης Φαρμακευτικής Κάνναβης όχι μόνο δεν έκρυψε ποτέ το ότι καλλιεργεί κάνναβη ώστε να τη χρησιμοποιεί ως αναγκαίο για την υγεία του φάρμακο, αλλά ανήκει και στην ομάδα των ανθρώπων που μιλάνε δημόσια χωρίς φόβο για αυτό εδώ και χρόνια. Για το λόγο αυτό, παρά τη διαρκή αλλαγή των νόμων και την αναγνώριση της κάνναβης ως φαρμάκου, έχει συλληφθεί αρκετές φορές.
Οι συλλήψεις του αυτές αναδεικνύουν με τον τρόπο τους την αναντιστοιχία μεταξύ νόμων του κράτους, πολιτικών εξαγγελιών και κοινής λογικής:
τυπικά στη χώρα μας η φαρμακευτική κάνναβη είναι νόμιμη από το καλοκαίρι του 2017, στην πράξη όμως δεν έχει υπάρξει ασθενής που να έχει λάβει ακόμη φάρμακο κάνναβης μέσω της νομίμου οδού, ενώ συνεχίζονται οι συλλήψεις όσων καλλιεργούν το φυτό ως αναγκαίο για τη θεραπεία τους φάρμακο
Ο κ. Σύρος πρωτοστάτησε στη δημιουργία συλλόγου ασθενών που αγωνίζονται για τη νομιμοποίηση της αυτοκαλλιέργειας του φυτού για ιατρική χρήση, έχει δώσει δεκάδες συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, περιοδικά, εφημερίδες και ηλεκτρονικά Μέσα.
Σήμερα δικάζεται στο Ναύπλιο για τη σύλληψή του που έγινε το 2013 με αφορμή την καλλιέργειά του που προορίζεται για ιατρική χρήση. Μάρτυρας υπεράσπισής του στη δίκη αυτή, είναι ο Γιώργης Οικονομόπουλος. Η δίκη ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τον Ιανουάριο του 2018 ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το ότι ο κ. Σύρος πρακτικά δε σταμάτησε να συλλαμβάνεται καθώς τελευταίο περιστατικό υπήρξε η σύλληψή του για τον ίδιο λόγο τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Ποιός είναι ο Κωνσταντίνος Σύρος
O Kωσταντίνος Σύρος στην ΕΡΤ (24/5/17)
Ο κ. Σύρος στο Συνέδριο για την ιατρική κάνναβη στο Ευρωκοινοβούλιο το 2016
Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα Θεραπευτική-Κάνναβη την ιστορία του Κωσταντίνου Σύρου από ρεπορτάζ του Vice του 2015:
Ο Κωνσταντίνος Σύρος είναι ασθενής και καλλιεργεί κάνναβη στο σπίτι του από την ηλικία των 24 ετών. Σήμερα είναι 43
«Στην ηλικία των 17 ετών είχα ένα σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή. Έμεινα για τρεις μήνες στο νοσοκομείο, στη διάρκεια των οποίων, χειρουργήθηκα τρεις φορές. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπασχα από εξελκυσμό του βραχιονίου πλέγματος –είχαν δηλαδή «ξεριζωθεί» τα νεύρα μου από το νωτιαίο μυελό. Σύμφωνα με τη διάγνωση το αριστερό μου χέρι είχε παραλύσει -η αναπηρία μου ήταν της τάξης του 67%.
Μόλις το άκουσα αυτό, κατέρρευσα. Με ενημέρωσαν πως στο άμεσο μέλλον θα έπρεπε να ξαναμπώ στο χειρουργείο. Αυτή τη φορά στο εξωτερικό, καθώς για την περίπτωσή μου δεν πραγματοποιούνταν επεμβάσεις στην Ελλάδα. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μαρτυρικά, με αφόρητους πόνους. Για 24 ώρες την ημέρα αισθανόμουν μια αόρατη μέγγενη να συνθλίβει το χέρι μου -ήμουν μόλις 17 χρόνων παιδί κι όμως είχα χάσει την όρεξη μου για ζωή.
Ξεκινήσαμε με τους γονείς μου να αναζητούμε λύσεις στο εξωτερικό. Αρχικά στη Βουλγαρία και αργότερα στη Σουηδία. Εν τέλει, τα επόμενα χρόνια χειρουργήθηκα συνολικά 12 φορές, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι δραματικά.
Οι πόνοι παρέμεναν –έπρεπε να μάθω να ζω με αυτούς. Στα 19 μου και έπειτα από μια περίοδο συνειδητής απομόνωσης, προσπάθησα να κοινωνικοποιηθώ ξανά, προπαθώντας να αποδεχθώ το ατύχημα. Ένα βράδυ, μαζί με μια παρέα φίλων, δοκίμασα ένα τσιγάρο κάνναβης για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ένα απαλό μούδιασμα –οι πόνοι μειώθηκαν και το μόνιμο ενοχλητικό μυρμήγκιασμα εξαφανίστηκε για ώρα. Δεν είχα ιδέα για ποιο λόγο συνέβη αυτό –κι όμως εκείνη η πρώτη αίσθηση ανακούφισης ήταν κάτι το ανεπανάλητο για μένα.
Έκτοτε ξεκίνησα να κάνω περιστασιακή χρήση. Με τον καιρό σταθεροποιήθηκα στα τέσσερα με πέντε τσιγάρα την εβδομάδα. Για μένα η κάνναβη δεν είχε ψυχαγωγικό χαρακτήρα, ήταν το παυσίπονό μου»…
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας ο Κωνσταντίνος τις περνά στο περίπτερο που έχει στην παραλία του Ξυλοκάστρου
Τα λόγια του Κωνσταντίνου Σύρου ρέουν αβίαστα –κάθε τόσο γυρίζει και ριχνεί κλεφτές ματιές στην παραλία που απλώνεται καταγάλανη στα δυο βήματα. Τρία μικρά κορίτσια κάθονται στην άμμο και χαζεύουν τους πρωινούς κυματισμούς του νερού. «Οι κόρες μου είναι. Οι τρεις δηλαδή, έχω τέσσερις συνολικά…», μου λέει χαμογελώντας. «Πάμε και εμείς στην παραλία για να τις προσέχω;», ρωτά. Γνέφω καταφατικά.
Κλείνει στα γρήγορα το περίπτερο και κατηφορίζουμε. Βγαίνοντας από το περίπτερο παρατηρώ το τραυματισμένο χέρι του –έχει ατροφήσει και σε πολλά σημεία είναι μελανό. «Δεν αιματώνεται καλά, γι’ αυτό μελανιάζει συνέχεια», μου εξηγεί καθώς βαδίζουμε στην παραλία. Του ζητώ να συνεχίσει τη διήγηση.
«Στα 22 μου νοίκιασα άδεια άδεια περιπτέρου και ξεκίνησα να εργάζομαι. Λόγω του ατυχήματος δεν μπορούσα να κάνω άλλες δουλειές. Ήμουν πλέον καθημερινός χρήστης, όμως η αναγκαστική επαφή με τους μικροεμπόρους κάνναβης με ενοχλούσε. Δεν ήθελα να έχω καθόλου παρτίδες, ζούσα σε μια μικρή και κλειστή κοινωνία. Είχα οικογένεια, δε με ενδιέφεραν τέτοιου τύπου συναναστροφές.
Ήθελα απλώς να προμηθεύομαι το φάρμακό μου. Γιατί για μένα αυτό είναι η κάνναβη. Φάρμακο. Στα 24 αποφάσισα να ταξιδέψω ως την Ολλανδία με σκοπό να μάθω περισσότερα πράγματα γύρω από το φυτό. Έμεινα στο Άμστερνταμ και εκεί γνώρισα έναν Έλληνα, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με ενημέρωσε σχετικά με την καλλιέργεια.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το ‘χα πάρει απόφαση. Θα καλλιεργούσα για προσωπική χρήση. Στα 24 έβαλα τα πρώτα φυτά και από τότε έως σήμερα, που είμαι 43 ετών, καλλιεργώ συστηματικά αποκλειστικά για εμένα –δεν έχω αγοράσει ποτέ κάνναβη από άλλον.
Και ασφαλώς εννοείται ότι δεν έχω εμπορευθεί ποτέ στη ζωή μου. Ούτε τσιγάρο δεν έχω κεράσει. Οι μόνοι που γνώριζαν ότι έκανα χρήση ήταν οι γονείς, η γυναίκα μου και άνθρωποι του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Δεν ήθελα να το γνωρίζει κάποιος άλλος, διότι σε μια μικρή κοινωνία δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η χρήση που έκανα δεν ήταν ψυχαγωγική. Έτσι προτίμησα να κρατήσω αποστάσεις».
Παρόλα αυτά τον Αύγουστο του 2013, μια δυσάρεστη έκπληξη περιμένει τον Κωνσταντίνο. Άνδρες της ασφάλειας, παρουσία εισαγγελέα, χτυπούν την πόρτα του σπιτιού του στο Ξυλόκαστρο προκειμένου να πραγματοποιήσουν έρευνα για ναρκωτικά, ύστερα από ανώνυμη καταγγελία.
«Δούλευα στο περίπτερο όταν ξαφνικά με ειδοποίησε η γυναίκα μου -ανοίγοντας την πόρτα η μικρή μου κόρη βρέθηκε απέναντι σε 15 αστυνομικούς που με αναζητούσαν. Άρχισαν να ψάχνουν το σπίτι και βρήκαν στην κουζίνα δυο γραμμάρια και ένα αξεσουάρ που είχα για να στρίβω, λόγω του χεριού μου. Έκλεισα το περίπτερο και έφυγα αμέσως για το σπίτι, παρότι οι ίδιοι περίμεναν ότι θα προσπαθούσα να αποφύγω το αυτόφωρο εξ ου και δεν ήρθαν κατευθείαν στη δουλειά μου. Τους ζήτησα λόγω των παιδιών να μην προκληθεί κάποιου είδους ένταση.
Τους οδήγησα κατευθείαν στην αποθήκη όπου είχα μαζέψει σε βαζάκια την κάνναβη από την τελευταία καλλιέργειά μου. Στα μισά βάζα είχα την ποικιλία sativa την οποία έπαιρνα το πρωί και στα υπόλοιπα την indica που είχα για το βράδυ. Τους εξήγησα από τη πρώτη στιγμή ότι η κάνναβη είναι για μένα φάρμακο, διότι είμαι ασθενής και με ανακουφίζει από τους πόνους.
Ήταν ήρεμοι –δεν είχαν βρει στο σπίτι ζυγαριές, πελατολόγια ή ότι άλλο βρίσκεται συνήθως σε διακινητές. Παρόλα αυτά έκτοτε ξεκίνησε μια ατέλειωτη περιπέτεια για μένα. Μου ζήτησαν να καρφώσω κάποιον που ξέρω ότι εμπορεύεται για να πέσω στα μαλακά, αλλά τους εξήγησα ότι δεν είχα επαφές, δεν αγόραζα ποτέ απ’ έξω.
Γι’ αυτό άλλωστε καλλιεργούσα. Στο μεταξύ, το ζύγισμα από το χημείο του κράτους έδειξε ότι η ποσότητα που βρέθηκε στην αποθήκη μου ήταν περίπου 1,4 κιλά μαζί με τα κλαριά και τα φυλλαράκια. Ποσότητα που με εξασφάλιζε φαρμακευτικά για περίπου ένα χρόνο, μαζί με τη δημιουργία λαδιού κάνναβης το οποίο και τρώω συχνά».
Το αριστερό χέρι του Κωνσταντίνου έχει αναπηρία της τάξης 67%
Ρωτώ τον Κωνσταντίνο αν έμαθε ποιος τον κατήγγειλε στην αστυνομία. «Δεν έχω ιδέα. Όταν οδηγήθηκα στον ανακριτή και τον εισαγγελέα τους εξήγησα ότι κάνω αποκλειστικά χρήση για ιατρικούς λόγους, παρέδωσα τα εκκαθαριστικά των τελευταίων δέκα ετών για να δουν ότι τα εισοδήματά μου και τον ιατρικό μου φάκελο με όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τις γνωματεύσεις και τους μίλησα για τις εκατοντάδες πανεπιστημιακές έρευνες που επιβεβαιώνουν τις φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού ως προς την πάθησή μου. Εν τέλει, με άφησαν ελεύθερο χωρίς εγγύηση και μου όρισαν δικάσιμη για τις 28 Μαΐου του 2015».
Η Ηλέκτρα Λήδα-Κούτρα είναι η δικηγόρος που θα τον εκπροσωπήσει στην επερχόμενη δίκη. Στο παρελθόν είχε υπερασπιστεί με ιδιαίτερη επιτυχία μια άλλη περίπτωση ασθενούς ο οποίος συνελήφθη για καλλιέργεια 69 φυτών κάνναβης, όμως κατάφερε να αποδείξει την εξάρτησή του και βάση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου 4139 του 2013 περί ναρκωτικών, ο πελάτης της άκουσε «ατιμώρητος» από το ελληνικό δικαστήριο.
«Σύμφωνα με το τελευταίο νόμο κάθε πράξη που σχετίζεται με τα ναρκωτικά όπως η καλλιέργεια θεωρείται διακίνηση -το καλό βέβαια είναι πως η νομοθεσία πλέον είναι πιο φιλική προς τα τοξικοεξαρτημένα άτομα. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να τεκμηριώσουμε την εξάρτησή του μέσα από πραγματογνωμοσύνες, μαρτυρίες, βεβαιώσεις από γιατρούς.
Με τα κριτήρια που θέτει ο νέος νόμος, βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να πιστοποιηθεί εξάρτηση από την κάνναβη. Κι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, διότι με την αναγνώριση της τοξικομανίας φεύγεις από το κακούργημα και πας στο πλημμέλημα.
Δυστυχώς, οι περιπτώσεις ασθενών που κάνουν χρήση κάνναβης είναι κάπως καινούριες για τα ελληνικά δικαστήρια. Πέρα από την υπόθεση του ασθενούς από την Πάτρα με τα 69 δέντρα και την περίπτωση του Χρήστου Ριγανά, δεν γνωρίζω άλλες. Δεν είναι όμως μονάχα το νομικό σκέλος, μεγάλη σημασία έχει και η δικαιωματική διάσταση της υπόθεσης.
Κοινώς, μπορεί η πολιτεία να απαγορεύει την πρόσβαση ενός ασθενούς σε μία ουσία που έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενδείκνυται για μία πάθηση; Προσωπικά εκτιμώ πως τίθεται πλέον ζήτημα δικαιώματος στην επιλογή και τον αυτοκαθορισμό του ατόμου, καθώς είναι νόμιμο δικαίωμα του ασθενούς η επιλογή της θεραπείας του όπως προβλέπεται από τις διεθνείς ανώτατες συμβάσεις (οι οποίες είναι ισχυρότερες των κοινών νομών κάθε κράτους). Βέβαια τα διεθνή εργαλεία δεν αρέσουν πάντα στα ελληνικά δικαστήρια. Θα είναι μια δύσκολη δίκη με μεγάλο νομικό ενδιαφέρον».
Υπάρχουν ασθενείς στην Ελλάδα που καταναλώνουν λάδι κάνναβης, το οποίο συχνά παρασκευάζεται από τους ίδιους
Ο Κωνσταντίνος, πάντως, παραμένει αισιόδοξος ενόψει της 28ης Μαΐου. «Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι κακό. Δεν εμπορεύθηκα, δεν έβγαλα χρήματα. Το μόνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν να παίρνω το φάρμακό μου, το οποίο δεκάδες έρευνες αποδεικνύουν ότι βελτιώνει την κατάσταση της πάθησής μου. Περιμένω να ακούσω αθώος και να συνεχίσω τη ζωή μου με τα παιδιά και τη γυναίκα μου, που έχουν ταλαιπωρηθεί χωρίς να φταίνε καθόλου. Από εκεί και πέρα παλεύουμε μαζί με άλλους 10 περίπου ασθενείς να δημιουργήσουμε και μια λέσχη φαρμακευτικής κάνναβης στην Ελλάδα, ώστε να μπορούμε να προμηθευόμαστε τις ουσίες του φυτού χωρίς να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το νόμο. Πρέπει κάποια στιγμή να δει σοβαρά η ελληνική πολιτεία το ζήτημα της φαρμακευτικής χρήσης της κάνναβης».
May 8, 2015
Αντώνης Ντινιακός, Φωτογραφίες: Αλεξία Τσαγκάρη