Ο ιατρός που περισσότερα από τριάντα συναπτά έτη αγωνίζεται για την αποδαιμονοποίηση, την ορθή επιστημονική ταξινόμηση και την ιατρική αξιοποίηση των ιαματικών ιδιοτήτων του φυτού, έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος σήμερα που η καλλιέργεια τουλάχιστον της φαρμακευτικής κάνναβης είναι πλέον ικανή με νόμο του κράτους.
«Χαρούμενος;» τον ρώτησα. «Σκεπτικός» μου απάντησε και μου έδωσε την παρακάτω δήλωση:
«Χαιρετίζουμε το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση της θεραπευτικής κάνναβης, τη νομιμοποίηση της καλλιέργειάς της.
Θεωρούμε ότι πολλά μπορούν να γίνουν ακόμη για την ευκολότερη εύρεση του φαρμάκου από τους ασθενείς, όπως η οικιακή καλλιέργεια περιορισμένου αριθμού φυτών και η νομιμοποίηση των κοινωνικών και ιατρικών λεσχών κάνναβης με συλλογική καλλιέργεια μικρής κλίμακας».
Πριν λίγες ημέρες ο Γιώργης Οικονομόπουλος παρενέβη με αναλυτικό άρθρο του (που μπορείτε να διαβάσετε εδώ) στο δημόσιο διάλογο που γίνονταν με αφορμή την ψήφιση του νέου νόμου.
Και ολίγα για την ιστορία…
Ελευθεροτυπία, 12/3/1987. Φωτό από το αρχείο του ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α.
φωτό από το αρχείο του ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α.
11 Μαρτίου του 1987 και ενώ το νέο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά ετοιμάζεται να ψηφιστεί στη Βουλή, ο Γιώργης Οικονομόπουλος σε μια συνέντευξη Τύπου η οποία έμελε να μείνει ιστορική για το αντιαπαγορευτικό κίνημα της χώρας ανάβει ένα τσιγάρο με κάνναβη ενώπιον των παριστάμενων δημοσιογράφων.
Ο νόμος τελικά δεν ψηφίζεται την επόμενη ημέρα, αλλά μερικούς μήνες αργότερα από το θερινό τμήμα της Βουλής.
Η συμβολική αυτή όμως κίνηση του γιατρού λειτουργεί ως θρυαλλίδα. Ακολουθεί σειρά δηλώσεων συμπαράστασης, δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις επιστημονικών άρθρων και απόψεων και η ελληνική κοινωνία σκύβει πάνω από το θέμα με νέο βλέμμα. Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσει σειρά εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών για την αποποινικοποίηση του φυτού.
Ο Γιώργης Οικονομόπουλος με αυτή του την κίνηση μετατρέπεται σε εμβληματική φυσιογνωμία του αντιαπαγορευτικού κινήματος, κερδίζει την εκτίμηση χιλιάδων πολιτών… και μια μήνυση. Ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας του γιατρού, μετατρέπεται τελικά σε μάρτυρα υπεράσπισης όταν γίνεται η δίκη σε δεύτερο βαθμό το 1994, οπότε και δηλώνει «είμαι κι εγώ πλέον της άποψης ότι η χρήση πρέπει να αποποινικοποιηθεί και το θέμα να ιδωθεί από την κοινωνική του πλευρά».
Διαβάστε Επίσης:
