«Είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ως ΕΣΕΑΝ μια δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στο νόμο εκείνον, νόμο που έκανε την κατάσταση με τις εξαρτησιογόνες ουσίες ακόμη πιο δύσκολη για τους εξαρτημένους, αλλά και για την κοινωνία εν γένει. Εκτός των άλλων, ο νόμος έβαζε την ηρωίνη στο ίδιο τσουβάλι με την κάνναβη και ως Επιτροπή Σωστής Ενημέρωσης και Αντιμετώπισης των Ναρκωτικών οφείλαμε να διαμαρτυρηθούμε με τρόπο τέτοιο που να πιέσει την κοινωνία να στρέψει το βλέμμα της στο πρόβλημα», θυμάται ο γιατρός Γιώργης Οικονομόπουλος.
[Απο το τρίτο τεύχος του περιοδικού You May Say… // Φωτογραφίες: Αρχείο Γιώργη Οικονομόπουλου]
11 Μαρτίου του 1987 και ενώ «ο νόμος για τα ναρκωτικά» οδεύει προς ψήφιση στη Βουλή, ο Γιώργης Οικονομόπουλος σε μια συνέντευξη Τύπου, η οποία έμελλε να μείνει ιστορική, ανάβει ένα τσιγάρο με κάνναβη ενώπιον των παριστάμενων δημοσιογράφων, δηλώνοντας με απλότητα και σαφήνεια «η κάνναβη δεν είναι ναρκωτικό». Η ψήφιση του νόμου που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη ημέρα αναβάλλεται…
«Η σκέψη ήταν να κάνουμε από κοινού μια δημόσια συμβολική εκδήλωση και μια συνέντευξη Τύπου. Όμως λίγες ημέρες πριν, ο Γιώργος Βότσης έφυγε αναγκαστικά για επαγγελματικό ταξίδι στη Γαλλία, ο Κλεάνθης Γρίβας βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη και δεν προλάβαινε να κατέβει στην Αθήνα… Να μην τα πολυλογούμε, εκείνη την ημέρα απέμενα μόνο εγώ διαθέσιμος. Ειδοποιήσαμε τους δημοσιογράφους να έρθουν το μεσημέρι στην οδό Αναπαύσεως 7, στην Οικολογική Λέσχη που λειτουργούσαμε εκεί και παρουσία τους τραβήχτηκε “η τζούρα της αντιαπαγόρευσης”.
Είπαμε στους δημοσιογράφους να μην φύγουν πριν περάσει μισή ώρα, κατέβηκα κάτω, ανέβηκα στη μοτοσυκλέτα ενός φίλου που με περίμενε δίπλα στο αυτοκίνητο της Ασφάλειας και έφυγα. Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ήξερε η αστυνομία ότι κάτι γίνονταν επάνω, αλλά μέχρι να καταλάβουν τι και πως… Εμφανίστηκα έπειτα οικειοθελώς στον εισαγγελέα μόλις πέρασε το χρονικό όριο του αυτόφωρου».
«Ακολούθησε όργιο παραπληροφόρησης από πολλά μέσα ενημέρωσης που διαστρέβλωσαν το θέμα. Βγάλαμε ανακοινώσεις και δηλώσεις, επιμείναμε, και η κοινωνία άρχισε να πιάνει το νόημα και να ανοίγει η συζήτηση για τον διαχωρισμό των ουσιών, την αποποινικοποίηση της χρήσης και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί το κυνηγητό των χρηστών».
Ο νόμος τελικά ψηφίζεται μερικούς μήνες αργότερα από το θερινό τμήμα της Βουλής. Η συμβολική αυτή όμως κίνηση του γιατρού λειτούργησε ως θρυαλλίδα. Ακολούθησε σειρά δηλώσεων συμπαράστασης, δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις επιστημονικών άρθρων και απόψεων και η ελληνική κοινωνία αντιμετώπισε το θέμα με νέο βλέμμα.
Ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας του γιατρού, μετατράπηκε τελικά σε μάρτυρα υπεράσπισης όταν πραγματοποιήθηκε η δίκη σε δεύτερο βαθμό το 1994, οπότε και δήλωσε «είμαι κι εγώ πλέον της άποψης ότι η χρήση πρέπει να αποποινικοποιηθεί και το θέμα να ιδωθεί από την κοινωνική του πλευρά». Ο Γιώργης Οικονομόπουλος αθωώθηκε πανηγυρικά.
