Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η κλασική ιατρική έχει βρει σε πολλές περιπτώσεις θεραπευτικό αδιέξοδο. Κι αυτό γιατί; Μα γιατί σε συνήθως δεν προσφέρει ουσιαστική ίαση, παρά μόνο περιστασιακή ανακούφιση και καταστολή των συμπτωμάτων. Πυρετός-αντιπυρετικό, φλεγμονή-αντιφλεγμονώδες, αλλεργία-αντιισταμινικό, κατάθλιψη-αντικαταθλιπτικό, αυπνία-υπνωτικό, άγχος-αγχολυτικό κτλ. ‘Ολα αυτά τα φάρμακα είναι μεν βοηθητικά όταν τα χρειαστούμε, δεν είναι όμως μακροπρόθεσμα θεραπευτικά. Μόλις σταματήσουμε τη χορήγησή τους τους το αρχικό σύμπτωμα που είχαμε καταστείλει επανέρχεται και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση.
[Της Μίνας Χονδρού*]
Φτάσαμε μετά από τόσα χρόνια ιατρικής έρευνας να μη μπορούμε να απαντήσουμε σε βασικά θεραπευτικά ερωτήματα, να αποσύρονται φάρμακα ως αναποτελεσματικά ή τοξικά, να αλλάζουμε τρόπους θεραπευτικής αντιμετώπισης χαρακτηρίζοντας τους παλιούς ως αναποτελεσματικούς κι επικίνδυνους. Χωρίσαμε το ανθρώπινο σώμα σε όργανα ή συστήματα και αποκτήσαμε τεράστια εξειδίκευση πάνω σε αυτά. Μα τότε τι κάναμε λάθος; Δυστυχώς είδαμε το δέντρο αλλά χάσαμε το δάσος. Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή που απλά συνδέεις άψυχα κομμάτια, αλλά ένα δυναμικό ψυχοσωματικό σύνολο, η πολυπλοκότητα του οποίου ακόμα δεν έχει πλήρως εξηγηθεί. Οι ολιστικές θεραπείες και γενικώς οι ολιστικές προσεγγίσεις πάνω σε ένα ιατρικό θέμα, κερδίζουν συνεχώς έδαφος για τον απλούστατο λόγο ότι είναι μακροπρόθεσμα και οι πιο αποτελεσματικές.
Μια τέτοια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση είναι η ομοιοπαθητική. Ως γιατρός βιοπαθολόγος, κλασσική ιατρική δηλαδή, κι έχοντας παράλληλα μετεκπαιδευτεί στην ομοιοπαθητική, την οποία και ασκώ, έχω να πω ότι πολλές από τις απαντήσεις που έψαχνα της βρήκα στην ομοιοπαθητική.
Η ομοιοπαθητική δεν απομονώνει όργανα ή συστήματα. Βλέπει τον άνθρωπο σαν ένα ενιαίο ψυχοσωματικό σύνολο. Αν έχω 5 ασθενείς της ίδιας χρόνιας νόσου, δεν θα δώσω το ίδιο φάρμακο σε όλους, αλλά διαφορετικό στον καθένα, αυτό που είναι όμοιο όχι με την πάθηση ή τις παθήσεις του, αλλά με την ιδιοσυγκρασία του ψυχικά και σωματικά. Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι ενεργειακή θεραπεία. Δρα στο ενεργειακό-αιθερικό πεδίο του ανθρώπου, περίπου όπως δρα ο βελονισμός. Σβήνει προδιαθέσεις που «κουβαλάει» ο καθένας για να εκδηλώσει συγκεκριμένες νόσους, σβήνει αφύσικες δονήσεις στο επίπεδο αυτό, οι οποίες διαφορετικά θα κατέβουν στο υλικό σώμα σαν ασθένειες. Δηλαδή δρα εξισορροπιστικά, δίνοντας την ώθηση που χρειάζεται ο κάθε οργανισμός, για να προχωρήσει σε μια διαδικασία αυτοΐασης.
Με τον ίδιο τρόπο δρα και η θεραπευτική κάνναβη. Ενισχύει το αυτοθεραπευτικό του καθενός μας. Πως; Μιμείται και ενισχύει τη λειτουργία του Ενδοκανναβινοειδούς Συστήματος, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να βρούμε μόνοι μας τη θεραπευτική μας δύναμη. Δεν είναι η κάνναβη που κάνει τη θεραπεία αλλά το ΕΚΣ το οποίο η κάνναβη ενισχύει, έτσι ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις διαταραχές της ομοιόστασης που μπορεί να προκύψουν.
Πολλοί με ρωτούν αν συνδυάζονται οι δυο θεραπείες. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι! Η μία συμπληρώνει και ενισχύει την άλλη.
Η ομοιοπαθητική δρα εξισορροπητικά στο ενεργειακό πεδίο, ειδικά όσο ανεβαίνουμε στις δυναμοποιήσεις και κατεβαίνει θεραπευτικά προς τα κάτω, προς το υλικό σώμα. Η κάνναβη ρυθμίζει την ομοιόσταση, την ισορροπία στο υλικό σώμα, όπου υπάρχει διαταραχή. Γίνεται δηλαδή θεραπεία από δυο πλευρές ταυτόχρονα- εξισορρόπηση από δυο πλευρές ταυτόχρονα. Ασθενείς που λαμβάνουν και τις δυο θεραπείες πηγαίνουν 70-80% καλύτερα απ’ ότι θα πήγαιναν αν λάμβαναν τη κάθε μία ξεχωριστά.
Σε καμία περίπτωση η ομοιοπαθητική δεν αντιδοτείται από την κάνναβη. Η ομοιοπαθητική αντιδοτείται μόνο από την καφεΐνη και όχι από την κάνναβη. Εξάλλου η ομοιοπαθητική έχει από πάντα στη φαρέτρα της την κάνναβη ως ομοιοπαθητικό φάρμακο: cannabis indica και cannabis sativa. Καμιά φορά δημιουργείται παρεξήγηση με ένα άλλο ομοιοπαθητικό φάρμακο, την nux vomica, ότι εξουδετερώνει μικρές ποσότητες κάνναβης, πράγμα που δεν ισχύει κατά τη γνώμη μου και την εμπειρία μου. Αυτή η παρανόηση κυκλοφορεί γιατί η nux vomica δίνεται συχνά για αποτοξίνωση και κάποιοι συνάδελφοι θεωρούν ότι η κάνναβη προκαλεί κάποιου βαθμού τοξικότητα, την οποία και εξουδετερώνει η nux, πράγμα που βέβαια δεν ισχύει.
Σε 50-100 χρόνια όλες οι θεραπείες θα γίνονται με ενεργειακές μεθόδους και θα βλέπουμε τα χάπια που παίρνουμε σήμερα και θα γελάμε. Είναι πάντως γεγονός ότι η κοινή αλλά σιγά σιγά και η ιατρική λογική έχει αρχίσει να ξεκολλά από το παλιό μηχανιστικό, κατακερματιστικό θεραπευτικό κατεστημένο κι έχει αρχίσει να παραδέχεται την σημασία της ολιστικής προσέγγισης στη θεραπεία γιατί μόνο τότε έχεις ουσιαστικά αποτελέσματα ίασης.
*Η Μίνα Χονδρού γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ovidius στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας και ειδικεύτηκε στη Βιοπαθολογία στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών. Εκπονεί διδακτορική διατριβή στην Ιατρική Σχολή Αθηνών με θέμα: «Η επίδραση του φλεγμονώδους και οξειδωτικού στρες στη δομή και λειτουργικότητα του αρτηριακού δικτύου υγιών μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών».
Μετεκπαιδεύτηκε στην Κλασσική Μιασματική Ιδιοσυγκρασιακή Ομοιοπαθητική στην «Ομοιοπαθητική Ακαδημία» και είναι κάτοχος του Ευρωπαϊκού Διπλώματος Ομοιοπαθητικής (European Diploma for Homeopathy) από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Ομοιοπαθητική (ECH). Είναι μέλος της ECH και μέλος της Παγκόσμιας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Εταιρείας (LMHI).
Μετά από αρκετά χρόνια κλινικής πράξης, έχει πεισθεί για την αποτελεσματικότητα της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής και γι’ αυτό έχει επιλέξει να την εξασκεί ως ελεύθερος επαγγελματίας στην Αθήνα, όντας μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.
Διαβάστε Περισσότερα: