Η εργασία της κ. Παναγιώτας Μόνου που δημοσιεύεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, μας προσφέρει μια σειρά από στοιχεία τόσο για την καλλιέργεια του φυτού στη χώρα μας όσο και για τη δυναμική της σχέση με το όραμα της «ανασυγκρότησης της ελληνικής υπαίθρου».
Με θέμα της «Κοινωνική επιχειρηματικότητα και καλλιέργεια της βιολογικής κλωστικής κάνναβης: η συμβολή τους στην βιώσιμη ανασυγκρότηση της ελληνικής υπαίθρου», η εργασία μας παρέχει εκτός των άλλων και την ενδιαφέρουσα οπτική της σχέσης των καλλιεργειών του φυτού με την «κοινωνική επιχειρηματικότητα», όπως αναφέρει το You May Say….
Ανάμεσα στα συμπεράσματα της εργασίας διαβάζουμε:
Kαι για την Ελλάδα, οι συνθήκες είναι παραπάνω από ευνοϊκές ώστε να γίνει μια αλλαγή παραδείγματος στην ως τώρα άσκηση της αγροτικής δραστηριότητας
Τα αποτελέσματα των παρωχημένων αγροτικών πολιτικών «επαιτείας» των κοινοτικών επιδοτήσεων, η εξάρτηση του αγροτικού κλάδου από πολιτικά-κομματικά συμφέροντα και υποσχέσεις, η εμμονή σε ξεπερασμένες καλλιεργητικές μεθόδους και μονοκαλλιέργειες και η γενικότερη «υστέρηση» της κοινωνίας της ελληνικής υπαίθρου σε σχέση με τον κοινωνικό ιστό των μεγάλων αστικών κέντρων, μπορούν να αντιστραφούν μέσα από μια σαφή στροφή προς την κοινωνική επιχειρηματικότητα με επίκεντρο την καλλιέργεια της βιομηχανικής κάνναβης.»
Κάνναβη και Κοινωνική Οικονομία
Όπως υπογραμμίζει η εργασία της κ. Μόνου στην εργασία της, την οποία μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρη σε αρχείο pdf από εδώ:
«Μια δυναμική απάντηση απέναντι στον καπιταλιστικό επεκτατισμό έρχεται φυσικά μέσα από τους φορείς της κοινωνικής οικονομίας, συνεταιρισμούς και άλλες κοινωνικές επιχειρήσεις, στον αγροδιατροφικό κλάδο.
Και αυτό μπορεί να καταστεί δυνατό, δεδομένου ότι ο κύριος στόχος ενός συνεταιρισμού ή μιας ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ είναι η αύξηση της παραγωγής και των εισοδημάτων των μελών, μέσω της συλλογικής δράσης, της αλληλεγγύης και της συνεργατικότητας.
Οι κοινωνικές επιχειρήσεις δημιουργούν και ενισχύουν τις κοινωνικές σχέσεις, που επιτρέπουν στα άτομα να επιτύχουν στόχους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν από μόνοι τους. Επιτρέπουν στους μικροκαλλιεργητές από διάφορες περιοχές να διοχετεύουν τα προϊόντα τους μαζί και να αποκτούν έτσι, ισχυρότερη φωνή στην αλυσίδα εφοδιασμού, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Πάνω από το 75% των προϊόντων «ηθικού εμπορίου» παράγονται από συνεταιρισμούς, βοηθώντας 887.000 μικροκαλλιεργητές, σύμφωνα με στοιχεία της Fair Trade Labeling Organizations International.
Οι γεωργικοί συνεταιρισμοί μπορούν να βοηθήσουν τους αγρότες να επωφεληθούν από τις οικονομίες κλίμακας, μειώνοντας το κόστος απόκτησης εισροών ή υπηρεσιών μίσθωσης για αποθήκευση και μεταφορά.
Επιτρέπουν επίσης στους γεωργούς να βελτιώνουν την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών και να μειώνουν τους κινδύνους του ανταγωνισμού και τις απειλές της αγοράς.
Μπορούν επίσης να ενισχύσουν τα μέλη τους οικονομικά και κοινωνικά, προωθώντας τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και αποδεικνύονται πιο ανθεκτικοί στις οικονομικές και περιβαλλοντικές κρίσεις, μέσω της ενισχυμένης συνεργατικότητας.
Διοικούνται από και για τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης τοπικής κοινωνίας, οπότε η τεχνογνωσία που αναπτύσσεται να μεταβιβάζεται μεταξύ των μελών. Τα κέρδη που δημιουργούνται, παραμένουν και επενδύονται στον συνεταιρισμό, στην περιοχή ή διανέμονται στους τοπικούς ιδιοκτήτες και ενισχύουν την αυτοβοήθεια. (…)
Ο συνεργατισμός, ως διεθνές κίνημα που βασίζεται στην αρχή της αυτοβοήθειας, αναπτύσσεται συνεχώς και δημιουργεί ισχυρά συνεργατικά δίκτυα σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, επιτρέποντας σε παραγωγούς και επαγγελματίες να επικοινωνούν και να διαμοιράζονται τη γνώση και τις «καλές πρακτικές».
Ως ανθρωποκεντρικές επιχειρήσεις, προωθούν την αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία, με δίκαιη αμοιβή. Πάνω από 100 εκατ. άνθρωποι απασχολούνται τα τελευταία χρόνια, σε συνεταιρισμούς και άλλες κοινωνικές επιχειρήσεις και εξασφαλίζουν τα διατροφικά μέσα διαβίωσης για 3 δις καταναλωτές.
Η κοινωνική οικονομία και η κοινωνική επιχειρηματικότητα μπορούν να αποτελέσουν το ηθικό αντίβαρο στα παγκόσμια μονοπώλια και να εξασφαλίσουν τη βιώσιμη ανάπτυξη του
αγροδιατροφικού κλάδου, συμβάλλοντας στην αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας, αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος.» .
