Σήμερα, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες ασθενείς που χρησιμοποιούν την κάνναβη ως φάρμακο, ωστόσο κατά καιρούς αντιμετωπίζουν προβλήματα με το νόμο.
Δυστυχώς, εν έτη 2017, φαινόμενα όπως η προπαγάνδα περί ναρκωτικής ουσίας, η αμάθεια και ακόμη χειρότερα η ημιμάθεια μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, καλά κρατούν. Κι ενώ πριν ακόμη μπει ο 20ος αιώνας, οι εξαγωγές κάνναβης από τη χώρα μας ήταν μια πολύ σημαντική οικονομική δραστηριότητα, έχει ενδιαφέρον να δούμε μια αλλόκοτη κατάσταση κατά τον προηγούμενο αιώνα.
Από τις περίεργες αλλαγές της νομοθεσίας, μέχρι τα σκληρά βασανιστήρια των κατόχων και χρηστών κάνναβης, από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά.
[Toυ Λάμπρου Ν. Αναγνωστόπουλου*]
Κατά την δεκαετία του 1920, είχε αρχίσει μια παγκόσμια εκστρατεία κατά της κάνναβης. Πιο συγκεκριμένα, το 1925, η σύνοδος της Κοινωνίας των Εθνών αποφάνθηκε ότι «η χρόνια χρήση οδηγεί σε κατάθλιψη, αποβλάκωση, σωματική αδυναμία, απώλεια αντίληψης, νευρασθένειες, χρόνια νοσήματα και γενικώς σε ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης».
Εξαναγκαστική κατάποση ρετσινόλαδου και γυμνό κάθισμα για αρκετή ώρα πάνω σε μια στήλη πάγου, ήταν οι πιο γνωστές πρακτικές. «Ανακρίνονταν» για να αποκαλύψουν τους προμηθευτές τους. Αυτοί οι «κακών και εγκληματικών ενστίκτων άνθρωποι»
Έτσι η κάνναβη πέρασε στον κατάλογο των απαγορευμένων ουσιών, μαζί με το όπιο. Εξάλλου, από τις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, καλλιεργούνταν μεγάλες ποσότητες κάνναβης, κυρίως στις περιοχές της Πελοποννήσου. Με την επεξεργασία του φυτού, δημιουργούνταν κλωστές, ιδανικές για την κατασκευή σχοινιών, πανιών κ.α. Σταθερή καλλιέργεια, σταθερή εξαγωγή, σημαντική οικονομική δραστηριότητα για τους αγρότες.
Ωστόσο, το 1920 η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, προωθεί το νόμο 2107 «περί απαγορεύσεως της καλλιέργειας, της εμπορίας και της καταναλώσεως της ινδικής καννάβεως (χασίς)», που όριζε ότι η απαγόρευση θα άρχιζε από την 1η Ιανουαρίου 1921. Όμως, το 1924 συντάσσεται ο νόμος 3070 της 24/31 Μαρτίου που τροποποιούσε τον προηγούμενο νόμο και μετέθετε την έναρξη της απαγόρευσης από την 1η Ιανουαρίου 1921 στην 1η Ιανουαρίου 1926.
Δύο μήνες πριν αρχίσει η απαγόρευση, επέρχεται νέα αλλαγή. Με νομοθετικό διάταγμα της 7/20 Νοεμβρίου 1925, ορίζεται νέα ημερομηνία απαγόρευσης η 1η Ιανουαρίου 1936! Άλλα 10 χρόνια παράταση. Άλλα 10 χρόνια φορολόγησης των αγροτών παραγωγών χασίς, άλλα 10 χρόνια επιβολής χρηματικών εγγυήσεων στους λαθρεμπόρους του χασίς, άλλα 10 χρόνια είσπραξης εσόδων.
Αξίζει να σημειωθεί πως στην ελληνική βιβλιογραφία, αναφέρεται στο Μέγα Λεξικόν της Ιατρικής του 1929 «ως τοπικόν καταπραϋντικόν η κάνναβις ενδείκνυται ιδίως επί πόνους του στομάχου τους οποίους μεγάλως καταπραΰνει, ως υπνοφόρον και γενικόν καταπραϋντικόν χρησιμοποιείται επί αϋπνίας, ημικρανίας, νευρώσεων και διαφόρων παραλύσεων».
Τελικά το 1932 κατεβαίνει… αυλαία στη νόμιμη καλλιέργεια ινδικής κάνναβης, παραγωγή και εξαγωγή χασίς με το νόμο 5539 της 15/23 Ιουνίου 1932 «περί μονοπωλίου των ναρκωτικών φαρμάκων και του ελέγχου αυτών». Εκεί καθορίζονται ποια είναι τα ναρκωτικά, των οποίων η εισαγωγή και η πώληση «είναι αποκλειστικόν δικαίωμα του κράτους», ενώ τίθεται ρητά απαγόρευση καλλιέργειας και κατοχής ινδικής κάνναβης.
Δεν καταδίωκαν τους «τοξικομανείς» μορφίνης και ηρωίνης, αλλά τους χρήστες κάνναβης. Διότι η «απλή χρήση ναρκωτικών, πλην του χασίς, δεν εθεωρείτο αυτή καθεαυτή ως κολάσιμο αδίκημα
Ας σημειωθεί επίσης το πλέον παράδοξο με την εφαρμογή του παραπάνω νόμου. Στην Ελλάδα, εκείνη την περίοδο, δεν καταδίωκαν τους «τοξικομανείς» μορφίνης και ηρωίνης, αλλά τους χρήστες κάνναβης. Διότι η «απλή χρήση ναρκωτικών, πλην του χασίς, δεν εθεωρείτο αυτή καθεαυτή ως κολάσιμο αδίκημα και συνεπώς η αστυνομία δεν είχε το δικαίωμα της συλλήψεως των απλώς τοξικομανών».
Τα «αντικοινωνικά και εγκληματικά» χαρακτηριστικά που δόθηκαν στη χρήση κάνναβης στην Ελλάδα, ήταν τα ίδια ακριβώς που δόθηκαν και στην Αμερική. Στη διάρκεια της εκστρατείας ενάντια στην κάνναβη υπερβολές περί «εθισμού, εγκληματικότητας, τρέλας, σεξουαλικής διαστροφής, τοξικομανίας», μεταδίδονταν μέσω προπαγανδιστικών αφισών και ντοκιμαντέρ που γύρισε κατά τη δεκαετία του 1930 το ομοσπονδιακό γραφείο ναρκωτικών των ΗΠΑ.
Ξεκίνησε λοιπόν η μεγάλη προπαγάνδα, ελέω (οικονομικών) συμφερόντων, εναντίον του «ναρκωτικού» με αποτέλεσμα- όπως γίνεται συνήθως- η Ελλάδα να μη μείνει ανεπηρέαστη.
Από εκεί και πέρα, οι «πιστοί» υποστηρικτές ή χρήστες κάνναβης άρχισαν να διώκονται και να περνούν στο περιθώριο. Στην Ελλάδα, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, η δίωξη των «πιστών» πέρασε σε άλλο επίπεδο.
Τα βασανιστήρια που εφαρμόστηκαν κατά κομμουνιστών, δημοκρατικών, πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών κ.α., εφαρμόστηκαν και κατά των κατόχων και χρηστών κάνναβης, από τέλους του 1936.
Εξαναγκαστική κατάποση ρετσινόλαδου και γυμνό κάθισμα για αρκετή ώρα πάνω σε μια στήλη πάγου, ήταν οι πιο γνωστές πρακτικές. «Ανακρίνονταν» για να αποκαλύψουν τους προμηθευτές τους. Αυτοί οι «κακών και εγκληματικών ενστίκτων άνθρωποι».
Φυσικά στις μέρες μας δεν ακολουθούνται παρόμοιες πρακτικές. Εντούτοις, δεκάδες ασθενείς ταλαιπωρούνται και διώκονται ποινικά, την ίδια στιγμή που σε παγκόσμιο επίπεδο πολλές χώρες αλλάζουν τη νομοθεσία τους σχετικά με την κάνναβη, για όλες τις εφαρμογές της και κυρίως για φαρμακευτική χρήση.
*Ο Λάμπρος Ν. Αναγνωστόπουλος σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΤΕΙ Λάρισας στον τομέα της Ψυχικής Υγείας
Πρώτη δημοσίευση άρθρου: 27/11/2017 στο CannabisNewsGr
Πηγές / Διαβάστε περισσότερα:
Cannabis News Gr: Ιστορία: Όταν η Ελλάδα έκανε εξαγωγές χασίς
Γιώργης Α. Οικονομόπουλος, Το Ίαμα Κάνναβη, Εκδόσεις: Κέδρος
Σπύρος Λιναρδάτος, 4η Αυγούστου, Εκδόσεις: Θεμέλιο
